تکنیک های مورد استفاده در روان

نمایشگری(سایکودراما)

آیینه یا بازتاب دادن

در روان نمایشگری تکنیک مهمی به شمار می رود که در آن ابتدا از شخص اول خواسته می شود تا یکی از تجارب زندگی خود را به نمایش درآورد و در مرحلۀ بعد از او خواسته می شود تا خارج از صحنۀ نمایش بایستد و شاهد ایفای نقش همان صحنه توسط بازیگران دیگر باشد.

 مضاعف سازی

تکنیک دیگری با هدف به هوشیاری درآوردن هرگونه افکار یا احساساتی که شخص دیگری به دلایل خجالتی بودن، احساس گناه، بازداری، نزاکت و ادب، ترس و یا خشم و غیره، قادر به بیان آنها نیست. در موارد زیادی شخص از افکار خودش آگاه نیست و یا حداقل قادر به بیان احساسات خود در قالب کلمات نیست. شخصی که برای او مضاعف سازی انجام می شود به طور کامل حق دارد تا جملاتی را که به این منظور برایش به کار می رود را رد کندو در صورت لزوم آنها را تصحیح کند.

 ایفای نقش

تکنیک دیگری است که در آن مراجع یا درمانجو، شخص یا موضوعی را که با آن مشکل دارد را به تصویر می کشد و آن را توصیف می کند.

گفتگو با خود یا تک گویی

تکنیکی که در آن درمانجو افکار خودش را با صدای بلند مطرح می کند و هرچه در ذهن دارد را با صدای بلند می گوید. هدف از این تکنیک ایجاد بصیرت و دانش فرد نسبت به خودش است.

 معکوس کردن نقش یا نقش وارونه

تکنیکی است که در آن از درمانجو خواسته می شود تا در یک صحنه، نقش مقابل خود را بازی کند در حالیکه فرد دیگری نقش درمانجو را بازی میکند. این تکنیک، نه تنها درمانجو را به تفکر به عنوان یک فرد دیگر برمی انگیزد بلکه کمک می کند تا خودش را از جایگاه فرد مقابل ببیند.

گرد آورنده : فرنوش حسینی، روانشناس بالینی ( سایکودراماتیست)